KÖTÜ HUYLA GİTMESİNE ÜZÜLÜYORUM
“Ben içimizden birinin kötü huyuyla gidişine üzülüyorum!..”
Hayatını hizmete adamış bulunan büyüklerden Abdullah bin Mübarek (H. 182) Horasan’da çevresine dersler veriyor, anlattığı İslam ahlakıyla da dinleyenleri kötü alışkanlıklarından kurtarıyordu. Toplananların içinde biri vardı ki, yersiz sorular sorarak hem dinleyenleri hem de Abdullah bin Mübarek’i rahatsız ediyordu. Buna rağmen Abdullah bin Mübarek, adamın bu rahatsız edici tutumuna tahammül ediyordu.
Bir ara rahatsızlık veren sorular duyulmaz oldu. Adamın Merv’den başka bir şehre göçtüğünü söylediler. Buna herkes sevinirken Abdullah bin Mübarek’in üzüldüğü görüldü. “Kötü huylu adam iyi ki gitti, neden üzülüyorsunuz?” dediler. Cevabı hemen herkesi düşündüren şekilde oldu:
-Ben, kötü huylu adamın içimizden gidişine üzülmüyorum, kötü huyuyla gönderişimize üzülüyorum! İçimize girmiş birini bizler kötü huyundan kurtarmış olarak göndermeliydik. Bize bu kadar yakın olmanın bir faydasını görmeliydi, kötü huyundan kurtarmış olmalıydık. Kurtaramadan kusuruyla göndermişiz. Bu bizim kusurumuzdur. Bunun için üzülüyor, hatta utanıyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder